Rohirrimowie
Biogramy Rohirrimów zostały przedstawione w artykule Lista Rohirrimów.
Historia
Éothéodzi
Pierwotnym terenem, na którym mieszkali, były okolice źródła Anduiny, pomiędzy najdalszymi szczytami Gór Mglistych, a północnym skrajem Mrocznej Puszczy. W czasach panowania króla Gondoru Eärnila II przenieśli się na tereny pomiędzy Samotną Skałą, a rzeką Gladden. W tamtych czasach nazywali siebie Éothéodami.
Nowe nazwy
W roku 2510 Trzeciej Ery rozegrała się bitwa na polach Celebrantu, w której Éothéodzi pod wodzą Eorla wspomogli wojska namiestnika Gondoru, Ciriona. Ich odsiecz rozstrzygnęła o zwycięstwie nad Balkami. Cirion, w podzięce za pomoc, ofiarował im obszar Calenardhonu.Od tej pory nowych mieszkańców tych ziem Gondorczycy nazwali Rohirrimami – „Władcami koni”. Calenardhon zyskał nazwę Rohanu. Éothéodzi zaś zaczęli o sobie mówić „Eorlingowie” – „Lud Eorla”.
Charakterystyka
Rohirrimowie byli jasnowłosi, mieli też jasną cerę. Umierali naturalnie w wieku około osiemdziesięciu lat, przy czym pozostawali sprawni do starości[1]. Zachowywali stare tradycje i obyczaje[2] i pisali archaiczną wersją cirthu. J.R.R. Tolkien oparł kreację Rohirrimów na mieszkańcach wczesnośredniowiecznej Brytanii, np. język rohirricki jest odpowiednikiem staroangielskiego[3]. Ważną różnicą jest jednak to, że Rohirrimowie zatrzymali cechy stepowego ludu swoich przodków, Nortów: byli ludem kontynentalnym, słynęli jako wyśmienici jeźdźcy i ujeżdżacze dzikich koni. Ten styl został utrzymany w ekranizacji Petera Jacksona.Wojskowość
Zarówno Éothéodzi, jak i Rohirrimowie organizowali swoje armie w éoredy. Nazwa ta znaczy oddział lub konna jazda.W Rohanie mianem tym określano oddział składający się tylko z wyćwiczonych jeźdźców, przygotowanych do wojny, stale utrzymywanych w gotowości bojowej. Po reorganizacji armii za rządów króla Folcwine'a przyjęło się, iż pełen éored powinien liczyć (razem z dowódcą) nie mniej niż 120 ludzi[4].
Éoredami swobodnie dowodzili Marszałkowie Marchii (Riddermarchii), najwyżsi wojskowi armii Rohanu: zastępcy króla i dowódca gwardii monarszej[5].
Do czasów króla Éomera było trzech Marszałków Marchii:
- pierwszy marszałek – w razie śmierci króla obejmował rządy i naczelne dowództwo nad armią. Sprawował pieczę nad okręgiem stołecznym Edoras i pobliskimi Ziemiami Królewskimi. Dowodził zaciągiem z tych miejsc, a także tych obszarów Zachodniej i Wschodniej Marchii, które były położone bliżej Edoras, niż swoich tytularnych miejsc zbiórki.
- marszałkowie drugi i trzeci – obejmowali dowództwo doraźnie, według bieżących potrzeb, nad ziemiami Marchii Zachodniej i Wschodniej.
- Oficer w randze marszałka w czasie pokoju dowodził załogą Edoras. W latach 3012–3019 Trzeciej Ery stopień ten nosił Elfhelm.
Po pogrzebie Théodena król Éomer zreorganizował system dowodzenia wojskiem:
- zamiast pierwszego marszałka wprowadził urząd wicekróla – w czasach wojny rządzącego państwem, jeśli król wyprawiał się na wojnę, lub dowodzącego wojskiem, jeśli monarcha zostawał w Edoras; w czasach pokoju – jedynie w razie choroby lub zniedołężnienia króla. Wicekrólem zostawał każdorazowy następca tronu, o ile był dojrzały.
- w miejsce marszałków drugiego i trzeciego wprowadził rangi marszałka Zachodniej Marchii i marszałka Wschodniej Marchii, usuwając w ten sposób wrażenie tytularnego podporządkowania.
Przypisy
- ↑ Gdy Théoden miał 70 lat, jego podupadnięcie na duchu i zdrowiu było postrzegane przez krewnych jako nienaturalna, przedwczesna starość
- ↑ Éomer z pełnym przekonaniem zachowuje dystans wobec „czarów” Galadrieli.
- ↑ Por. Historia Wielkiej Brytanii#Średniowiecze do XI w.
- ↑ Robert Foster w swojej Encyklopedii Śródziemia (hasło Éored) błędnie podaje że oddział taki liczył 105 jeźdźców. Opiera swój osąd liczbie ludzi Éomera podczas jego pierwszego spotkania z Aragornem, Legolasem i Gimlim. Jednak we wcześniejszej bitwie z orkami Éomer stracił jeszcze piętnastu ludzi, co łącznie daje liczbę 120 ludzi.
- ↑ O Marszałkach Marchii: J.R.R. Tolkien: Niedokończone opowieści. Amber, 2002, s. 298–299. ISBN 83-7245-943-6.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz