gobliny

 

Początki istnienia goblińskiej rasy giną w mroku dziejów, ale podejrzewa się, że są ściśle związane z eksperymentami Starych Slannów. Badacze przyjmujący tę teorię są zgodni co do tego, że mniej więcej w tym samym czasie pojawiły się snotlingi i orki, natomiast hobgobliny wyewoluowały w nieznany sposób jakiś tysiąc lat później. Rzecz jasna zielonoskórzy nie wyglądali podówczas tak jak dzisiaj; przypuszczalnie skóra pierwszych goblinów miała kolor ciemnobrązowy, a zzieleniała dopiero po kilkuset latach - głównie pod wpływem słońca. Tezę tę potwierdza istnienie podziemnych goblińskich plemion, których członkowie do dziś mają skórę niemalże czarną.
Budowa ciała
Gobliny są niskimi (przeciętnie 1,2 metra wzrostu) humanoidami. Ich szkielet jest zbliżony do ludzkiego, aczkolwiek kości goblinów są znacznie mniejsze i lżejsze. Kolor skóry obejmuje wszelkie odcienie zieleni i brązu. Oczy i włosy są zwykle czarne lub ciemnobrązowe, a krew czarnozielona. Wygląd poszczególnych goblinów może diametralnie się różnić, co jest spowodowane mieszaniem się ras i szczepów.
Specjalne zdolności
Gobliny widzą w ciemności na odległość 10 metrów. Ponadto dobrze się rozumieją z dzikimi zwierzętami (wilki, dziki), dzięki czemu ich oswajanie przychodzi goblinom stosunkowo szybko i łatwo. Dla potrzeb gry można przyjąć, że większość goblinów dysponuje wrodzoną umiejętnością Opieka nad zwierzętami.
Psychika
Najczęściej spotykany wizerunek goblina to przebiegły, tchórzliwy sadysta, z upodobaniem dorzynający bezbronnych i torturujący jeńców, którego jedynym zajęciem są walka i podłe knowania. Takie traktowanie tej rasy wzbudza mą niechęć. Dlatego też gobliny są w moich oczach nieco inne.
Niewątpliwie wiele goblinów zachowuje się w opisany powyżej sposób. Winna takiemu stanowi rzeczy jest między innymi twarda szkoła życia, ucząca młodych zielonoskórych, że jedynym sposobem na poradzenie sobie w Starym Świecie jest chytrość i okrucieństwo. Od najmłodszych lat gobliny słyszą nie o honorze czy etyce, ale o zemście i zdradzie. Ich nauczyciele mają wszak swoje racje - niemal każdy napotkany człowiek, elf czy krasnolud na widok goblina wyciąga broń, zdecydowany na prucie flaków. To powoduje, że zielonoskórzy reagują podobnie. Pogłębia się niechęć, zwiększa liczba bezsensownie zabitych po obu stronach... Błędne koło trwa.
A przecież tak być nie powinno. Gobliny to jedna z niewielu inteligentnych ras tak mocno związanych z naturą. Ich kontakty ze zwierzętami są nierzadko bardzo głębokie, i mam tu na myśli wyłącznie przyjaźń. Dlatego tak często spotyka się wśród goblinów wilki, dziki i inne niedające się ludziom oswoić zwierzęta. Inna rzecz, że zielonoskórzy często wykorzystują swoich zwierzęcych przyjaciół do walki, co nie przysparza im nic dobrego.
W ciekawy sposób zielonoskórzy traktują też magię. Nie jako sztukę tajemną, wymagającą długotrwałych studiów i dożywotniej samotności, ale jako przejaw mocy natury, kwintesencję sił nią rządzących, dającą się okiełznać tylko nielicznym wybrańcom, ale będącą ich przyjacielem, nie wrogiem. To dosyć dobrze odzwierciedla ich stosunek do przyrody i otaczającego ich świata, a zarazem wyjaśnia, dlaczego gobliny nie parają się zasadniczo demonologią i nekromancją, najciemniejszymi dziedzinami magii.
Skoro już przy naturze jesteśmy, warto zauważyć, że powiązanie z nią w jakiś tajemniczy sposób chroni gobliny przed destrukcyjnym wpływem Chaosu. Nie jest przypadkiem, że w zasadzie nie spotyka się zmutowanych przedstawicieli tej rasy. Różnorodność, owszem, ale wynikająca z dosyć swobodnych obyczajów i, hm... kontaktów między członkami różnych plemion. A wracając do Chaosu: tak jak niemal wszystkie pozostałe inteligentne rasy, gobliny nienawidzą jego manifestacji w Znanym Świecie, zwalczając je z podobną zaciętością jak ludzie, elfy i krasnoludy.
Na szkielet goblińskiej psychiki składa się, oprócz wyjątkowego stosunku do natury, jeszcze jedna ważna cecha. Jest nią mocno rozwinięty instynkt samozachowawczy, w wielu przypadkach stojący na granicy tchórzostwa. W wielu przekraczający tę granicę. Łączy się on z instynktowną zdolnością do wyczuwania niebezpieczeństwa. Krótko mówiąc: typowy przedstawiciel tej rasy, postawiony przed dwiema możliwościami: uciec lub, padłszy na placu boju, okryć się nieśmiertelną chwałą, zawsze wybierze pierwszą możliwość.
Przejdźmy do goblińskiej inteligencji i wiedzy. Gobliny mianowicie nie są wcale tak bezrozumne, za jakie się je uważa. Mało tego - swym sprytem przerastają niejednego człowieka czy krasnoluda. Choć nie przywiązują zbytniej wagi do rachunków i opartych na nich nauk (jak np. inżynierstwo i balistyka), mogłyby być dla uczonych z innych ras prawdziwymi autorytetami w dziedzinie wiedzy o zwierzętach i roślinach. Gobliny są znakomitymi zielarzami, a ich powiązanie z naturą sprawia, że nierzadko instynktownie wyczuwają, jakie własności mają zrywane zioła.
Istnieje jeszcze wiele aspektów goblińskiej psychiki, na które nie zwróciłem uwagi w tym krótkim opisie. Jego ideą jest jednak ukazanie, że zielonoskórzy, bezlitośnie tępieni przez inne humanoidalne rasy, nie są bezrozumnymi sadystami. Mają z nimi więcej wspólnego, niż rasy te chciałyby przyznać.
Zaznaczam jednak, że tekst ten nie przedstawia goblinów jako dobrą i szlachetną rasę. Zielonoskórzy są rzeczywiście istotami dosyć złośliwymi... delikatnie mówiąc. Przekładając to na pięciostopniową skalę charakteru, uzyskamy następujący wynik: blisko 60% goblinów ma charakter zły, prawie 40% neutralny, a nieliczna mniejszość - dobry.
Religia
Religia odgrywa w życiu zielonoskórych dość ważną rolę. Bardzo niewielu jest niewierzących, o co zresztą dbają nie tylko bóstwa, lecz także ich kapłani. W związku z powyższym bogowie goblinów częściej niż ludzcy (co nie oznacza rzecz jasna "codziennie") manifestują swoją obecność wśród śmiertelników.