Olog-hai

Bitewny Olog-hai

Olog-hai - podgatunek trolli wychodowany przez Saurona pod koniec Trzeciej Ery. Część z nich zamieszkiwała tereny gór przy Mordorze a inni mieszkali również w Mrocznej Puszczy. Po Wojnie o Pierścień większość z nich wygineła.

CharakterystykaEdytuj

Olog-hai tak jak zwykłe trolle były niezwykle silne i wytrzymałe. Potrafili mówić w Czarnej Mowie. W przeciwieństwie do zwykłych trolli nie bały się słońca i odznaczali się inteligencją. Miały ostre kły i pazury. Posługiwali się okrągłymi, wielkimi, czarnymi tarczami, a za broń używały młotów.

Trolle

Trolle (sind. l.mn. teryg, l.poj. torog) - rasa stworzona przez Morgotha jako drwina z entów. Były to wielkie, mało inteligentne, pozbawione zasad istoty, zamieszkujące jaskinie, groty i góry Śródziemia. Początkowo trolle nie umiały nawet mówić, potem większość z nich zaczęła używać zniekształconych dialektów Wspólnej Mowy. Istoty te w większości nie znosiły światła. Pod koniec Trzeciej Ery Sauron wyhodował rasę dość inteligentnych i odpornych na światło słoneczne trolli Olog-hai.

Historia  trolli

Zostały wyhodowane w czasie Lat Drzew przez Morgotha, w głębokich otchłaniach Angbandu, z bliżej nieznanych istot. Tworząc je Morgoth zadrwił z entów, a jednocześnie zyskał rasę prawie tak potężną, jak entowie właśnie.
W Latach Drzew trolle poruszały się swobodnie po Śródziemiu i wraz z orkami stanowiły ogromne zagrożenie dla podróżnych. Często wyruszały z nimi oraz z wilkami w bój, w imię niegodziwych celów Melkora. W Pierwszej Erze stały się jednak mniej groźne, albowiem światło Słońca niosło im śmierć. Tylko pod osłoną nocy mogły toczyć słynne Wojny o Beleriand. „Quenta Silmarillion” opowiada, jak w Bitwie Nieprzeliczonych Łez zastępy trolli walczyły w roli straży przybocznej Gothmoga, władcy Balrogów. Choć walczyły bezładnie, to jednak zażarcie i bez lęku. 70 z nich poległo z ręki jednego tylko wojownika - słynnego ludzkiego wodza Hurina, uwięzionego później przez Morgotha.
Po Wojnie Gniewu wielu z nich zostało w głębokich jaskiniach Śródziemia. Jednak gdy pojawił się Majar Sauron, który jednoczył byłe sługi swego upadłego mistrza Melkora, trolle przyłączyły się do niego, a on obdarzył je sprytem zrodzonym z ich niegodziwości, czyniąc z nich tym samym przeciwników jeszcze bardziej niebezpiecznych. Mogły teraz swobodnie wędrować po najciemniejszych zakątkach ziemi.
W Trzeciej Erze potęga Saurona odrodziła się w Mordorze, a Wolne Ludy były dalej nękane przez trolle. Wiele historii z tamtego okresu mówi o ich niegodziwościach. Z ich ręki, na Wrzosowiskach Etten, na północ od Rivendell, poległ wódz Dúnedainów Arador. Przez wiele stuleci trzy olbrzymie trolle (Bert, Tom, William) z lasu w Eriadorze pożerały tamtejszych wieśniaków. Jak na możliwości swojej rasy, tamtejsze trolle były wyjątkowo bystre - potrafiły posługiwać się Wspólną Mową. Czasami schodziły w doliny, grabiąc wsie i mordując chłopów. Przykładem są trolle Tom, Bert i William, pojawiające się w książce "Hobbit".
Część trolli była poddanymi Balroga z Morii, zwanego Zgubą Durina.

Charakterystyka

Niewątpliwie jedna z najgłupszych, ale zarazem najsilniejszych i najbardziej porywczych ras Śródziemia. Trolle dwukrotnie przerastały ludzi, były bardzo silne, brzydkie i miały grubą skórę, przypominającą zbroję łuskową. Choć nie były tak mocne jak kruszący skały entowie, cechowała ich odporność i siła głazu. Ich krew miała czarny odcień. Miały tylko jedną skazę: nie znosiły światła, a większość z nich (poza Olog-hai) pod jego wpływem zamieniała się w kamień. Zaklęcie, które je poczęło, rzucone było w ciemnościach i światło słoneczne unicestwiało ten czar, sprawiając, że skóra-zbroja trolli rosła do wewnątrz, zmieniając te złe i bezduszne stworzenia w kamień.
Głupota trolli była tak wielka, że większość z nich nigdy nie nauczyła się mówić, niektóre zaś przyswoiły sobie zaledwie początki Czarnej Mowy orków. Pomimo, że z łatwością można było obrócić wniwecz ich siłę, w jaskiniach i mrocznych puszczach budziły one strach. Żywiły się najchętniej surowym mięsem, zabijały dla przyjemności i bez powodu, chyba że za powód uznać ich nieopanowaną żądzę zdobyczy, gromadziły bowiem wszystko, co udało się zabrać ich ofiarom.

Gatunki trolli

• Olog-hai
• Trolle kamienne
• Trolle wzgórzowe

• Trolle jaskiniowe

• Trolle górskie

• Trolle śnieżne

Krebainy

 
Krebainy - rasa wielkich, czarnych, inteligentynych kruków z paskudnym charakterem. Krebainy to symbol złych mocy. Często biorą czynny udział w misjach złych sił, kiedy te ingerują w normalny bieg zdarzeń.

Są przede wszystkim padlinożercami. Nie ma dla nich znaczenia, jaki czas minął od chwili, kiedy ofiara wyzionęła ducha. Z reguły atakują tylko ranne stworzenia, ale za złym podszeptem zabawią się też podróżnym, nie narzekającym na zdrowie, jeśli ten zabłądzi albo przez nieostrożność zawędruje samotnie na tereny ich łowisk.

Mają bystry wzrok, szczególnie wyczulony na przedmioty lśniące i jaskrawe. Krebainy doskonale sprawdzają się w roli powietrznych zwiadowców i szpiegów. Są pospolite w południowych rejonach centralnego Śródziemia, w lasach Fangorn i Dunland, ale można się na nie natknąć w innych miejscach, szczególnie w pobliżu siedlisk zła.

Huornowie

Huornowie- rasa zdziczałych entów, którzy z wyglądu upodobali się do zwykłych drzew. Żyły w Fangornie, prawdopodobnie także w Starym Lesie.
Huornowie posiadają wielką siłę ale trudno było zobaczyć ich w ruchu ponieważ rzadko się poruszali, często kryli się w cieniu i, jak już wyżej wspomniano, byli niezwykle podobni do drzew. Mimo tego potrafili jednak bardzo szybko się poruszać, zwłaszcza, kiedy działali pod wpływem gniewu. Podczas Wojny o Pierścień huornowie pomogli pokonać Sarumana, najpierw pod Helmowym Jarem wybijając zastępy jego orków, potem biorąc udział w zniszczeniu Isengardu.

Hobbici

Hobbici - jedna z ras Śródziemia, zamieszkująca krainę Shire.
Hobbici byli ludem, którego istnienie ludzie często wkładali między bajki. Żyli w swoim niewielkim kraju, nie czując potrzeby podróży i poznawania świata poza nim. Hobbici byli skromnym, aczkolwiek ogromnie starożytnym ludem. Miłowali pokój i ciszę oraz żyzną ziemię. Obdarzeni byli czułym słuchem i bystrym wzrokiem, a choć mieli skłonności do tycia i nie lubili zbędnego pośpiechu, poruszali się lekko i zwinnie. Wcześnie opanowali sztukę szybkiego i bezszelestnego znikania - stosowaną w przypadku niespodziewanego spotkania z Dużymi Ludźmi, z którymi nie mieli ochoty rozmawiać - i udoskonalili ją do takiego stopnia, że ludziom zdawać się może magiczna. W rzeczywistości nigdy nie zgłębiali magii żadnego rodzaju, a ich nieuchwytność była wynikiem wyłącznie wprawy, którą dzięki dziedzicznym zdolnościom, ćwiczeniom i przyjaźni z ziemi wynieśli na wyżyny nieosiągalne dla przedstawicieli roślejszej i bardziej niezdarnej rasy. Hobbici byli bowiem ludem niewielkim, mniejszym od krasnoludów, zdecydowanie mniej przysadzistym i grubym, nawet jesli tylko trochę ustepowali im wysokością. Zajmowali się rolnictwem, zaś uwielbiali historie o bohaterach oraz genealogię własnych rodów. Mieli własny kalendarz. Hobbici ssali czy też wdychali za pomocą drewnianych lub glinianych fajek dym rozżarzonych liści ziela, zwanego liściem lub zielem fajkowym. Hobbitami nie interesował się nikt, do czasów, gdy Frodo Baggins został Powiernikiem Pierścienia. Odróżniamy trzy szczepy hobbitów (Fallohidzi, Harfootowie i Stoorowie).

Entowie

Entowie, inaczej Onodrimowie - jedna z ras Śródziemia.
Entowie byli pasterzami drzew, jedną z najstarszych ras w Śródziemiu. Prawdopodobnie zostały stworzone w Pierwszej Erze przez Eru Ilúvatara na prośbę Yavanny. Ich zadaniem miało być strzeżenie drzew przed siłami zła.
Były to istoty drzewopodobne, długowieczne i nierzucające się w oczy, przez co wielu ludzi wkładało historie o nich pomiędzy legendy. Posługiwały się własnym językiem, który zmieniał się wraz z nawiązywaniem kontaktu z elfami. Pod koniec Trzeciej Ery entowie żyli prawdopodobnie jedynie w Fangornie, od wieków jednak nie było wśród nich entian, żeńskich przedstawicielek gatunku, przez co nie było na świecie młodych enciąt. Istnieją pewne przesłanki by sądzić że Stara Wierzba ze Starego Lasu nieopodal Shire, która zaatakowała hobbitów w trakcie ich podróży do Bree jest entianą.
Jeden z entów, Drzewiec, poprowadził Ostatni Marsz Entów na Isengard, przychodząc z odsieczą oblężonym w Helmowym Jarze Rohańczykom i niszcząc potęgę Sarumana zgromadzoną wokół wieży Orthank. Innym znanym entem był Bregalad

Uruk-hai

 Uruk-hai – fikcyjna rasa orków występująca w stworzonej przez J.R.R.Tolkiena mitologii
Śródziemia, powstała w Trzeciej Erze. Stosuje się także spolszczoną wersję nazwy Uruk-hai, urukowie.

Literatura

Mówi się, że Sauron nigdy do końca nie był zadowolony ze swoich orków. Ich wadą była możliwość działania tylko pod osłoną cienia oraz zbyt niski wzrost uniemożliwiający podjęcie równej walki z ludźmi czy elfami^[1]. Poza tym orkowie mieli słabą budowę ciała. Sauron zmodyfikował ich więc swoimi czarami, ulepszeni – Uruk-hai – stali się elitą jego armii.

Cechy fizyczne i ich konsekwencje

Uruk-hai zostali opisani jako czarni orkowie, z powodu takiego koloru skóry. Byli wyżsi i silniejsi, niż pozostałe rasy orków, ale wzrostem ledwie dorównywali ludziom. Uruków Saurona nie cechowała postawa wyprostowana – ich przedstawiciel, Shagrat, cały czas poruszał się jak małpa, jak to zaobserwował Samwise Gamgee w wieży Cirith Ungol. Jak inni orkowie, posiadali zdolność długodystansowego i szybkiego biegu. Dopiero Urukowie Sarumana poruszali się wyprostowani i nie byli podatni na działanie światła słonecznego, tak więc mogli działać samodzielnie i bez ciemności demaskujących ich obecność – być może w wyniku skrzyżowania z ludźmi, jak podejrzewał Drzewiec.
Uważali się za uprzywilejowanych, efektywniejszych i silniejszych od pozostałych orków. Korzystając ze swojej przewagi często zastraszali i zabijali pobratymców z innych szczepów, jak robił to Uglúk czy Shagrat. Uruk-hai Sarumana byli uzbrojeni jak ludzie. Mordorscy nadal używali tradycyjnej orkowej broni, choć niektóre oddziały były lepiej uzbrojone, jak ciężkozbrojni Uruk-hai z Barad-dûr (w oryginale: heavy-armed), wspomniani w Powrocie Króla, wyraźnie odróżnieni od orków z Durthangu, z którymi wszczęli bójkę o miejsce na drodze do Czarnej Bramy z wyraźną przewagą. Być może byli centralnie zaopatrywani z kuźni Saurona, również wzmiankowanych w książce.
Po raz pierwszy zauważono ich w 2475 roku Trzeciej Ery, kiedy zdobyli Ithilien i zburzyli Osgiliath.

Uruk-hai w fabule

W drugim tomie Władcy Pierścieni pod tytułem Dwie Wieże znajduje się scena, w której Aragorn, będąc na Amon Hen zaobserwował, że Uruk-hai nie są podobni do żadnej rasy orków, którą widział wcześniej^[2]. Odnosiło się to jednak tylko do zmian w budowie ciała i uzbrojeniu wprowadzonych przez Sarumana.
Oddział Uruk-hai został wysłany przez Sarumana z Isengardu w celu zdobycia Jedynego Pierścienia eskortowanego przez Drużynę Pierścienia. Orkowie z tego oddziału zabili Boromira, syna Denethora II, Namiestnika Gondoru. Hobbici: Peregrin Tuk i Meriadok Brandybuck zostali przez nich uprowadzeni. W wyniku tego zdarzenia rozbiciu uległa Drużyna Pierścienia.
Dowodzącym tym oddziałem był Uglúk. Podczas powrotu do Isengardu Uruk-hai sprzymierzyli się z oddziałem orków z Mordoru i Morii pod dowództwem Grishnákha. Blisko skraju Fangornu oddział spotkał jeźdźców Rohanu i został wybity. Uglúk poległ z ręki dowódcy éoredu, Éomera.
Gdy Sarumanowi nie udało się pojmać hobbitów, aby nie wzbudzić podejrzeń u Saurona, postanowił pokonać Rohan. Wtedy zaczęła się rywalizacja pomiędzy Sarumanem a Sauronem. Przy pomocy Uruk-hai Saruman niszczył kolejne wioski, a król Rohanu Théoden zabrał swą pospiesznie zebraną armię do Helmowego Jaru. Później zaś rozegrała się tam bitwa o Rogaty Gród, jednakże armii Sarumana nie udało się zdobyć fortecy.
Większość Uruk-hai Sarumana zginęła podczas bitwy o Rogaty Gród. Ci, którzy uciekli, zostali zabici przez entów i huornów, a ci, którzy nie brali udziału w bitwie, uciekli w podziemia Morii, w góry lub do Saurona.
Saruman stworzył orków jeszcze silniejszych poprzez skrzyżowanie orków z ludźmi. Powstało kilka odmian, znanych z Niedokończonych opowieści: wilczy jeźdźcy, ulepszeni Urukowie (przykładem jest Ugluk i jego oddział), czy ludzie o twarzach goblinów, tworzący formację pikinierów i toporników, biorący udział w Bitwach u Brodów na Isenie, ataku na Helmowy Jar i okupacji Shire. To właśnie z rąk toporników ginie Théodred.

Inne informacje

Znanym z imienia Uruk-hai z Mordoru był Shagrat. Przy Morannonie pracowało podobno kilku Uruk-hai. Byli głównie poganiaczami trolli i uzbrajali je do walki z Gondorem.
Jako że za najpodlejszy czyn Morgotha uważa się stworzenie orków, tak za najgorszy czyn Saurona bierze się stworzenie Uruk-hai.
W filmie Władca Pierścieni Petera Jacksona to Saruman stworzył Uruk-hai poprzez skrzyżowanie orków z goblinami. Są oni też inaczej przedstawiani – jako istoty poruszające się w pozycji wyprostowanej i bardziej podobne do ludzi, niż innych orków.

Uruk-hai w grach

W grze Władca Pierścieni: Bitwa o Śródziemie, opartej na filmie Petera Jacksona, Uruk-hai są elitarnymi żołnierzami Isengardu. Werbuje się ich w jamie uruków. Istnieją cztery rodzaje uruk-hai: piechurzy, kusznicy, pikinierzy i berserkerzy. Piechurzy cechują się dużą szybkością poruszania się oraz umiejętnością tworzenia formacji ściany tarcz, która daje im +50% do obrony i -40% do szybkości poruszania się.

Easterlingowie

Easterlingowie – nazwa części fikcyjnych plemion ludzkich ze stworzonej przez J. R. R. Tolkiena mitologii Śródziemia.

Historia

Pierwotnie nazwa ta dotyczyła plemion, które przybyły ze wschodu do Beleriandu po Dagor Bragollach.
W Pierwszej Erze zdrada większości Easterlingów (na czele z Ulfangiem) zadecydowała o porażce w Nirnaeth Arnoediad. Tylko synowie Bóra zachowali wtedy wierność.
W Trzeciej Erze Easterlingami nazywano mieszkańców Rhûnu, którzy wielokrotnie sprzymierzali się z siłami Saurona z Mordoru przeciwko ludziom z Gondoru i Rhovanionu oraz elfom z Mrocznej Puszczy i Lothlórien.

Lista Easterlingów

Ponizej wymienione postaci pojawiają się w Silmarillionie.

Brodda

Pochodził z rodu Ulfanga, był sprzymierzeńcem Morgotha w Pierwszej Erze. Po tym, jak Morgoth zdobył Hithlum, Brodda zagarnął dobra należące do Húrina Thaliona.
Pojął za żonę Aerinę (wbrew jej woli), krewniaczkę Húrina, i wziął w posiadanie jego dziedzinę. Resztę majątku zagarnął, kiedy Morwena Eledhwen i Niënor opuściły Dor-lómin. Kiedy Túrin Turambar powrócił do ojczystego kraju, dowiedział się od Aeriny, że jego matka i siostra wyruszyły do Doriathu, a Túrin w swoim gniewie zabił Broddę w jego domu, przez co przypieczętował los Aeriny: popełniła samobójstwo podpalając własny dom razem ze sobą.

Bór

Był przywódca jednego z większych plemion Easterlingów, które przybyły do Beleriandu około 457 roku. Zawarł sojusz z Maedhrosem i osiedlił się zapewne w okolicach Himringu. Bór dochował wierności elfom. Zmarł przed bitwą Nirnaeth Arnoediad (473 rok). Jego synami byli Borlad, Borlach i Borthand.
Imię Bór^[1] pochodzi z sindarinu bądź z mowy Easterlingów.

Borlach, Borlad, Borthand

Byli synami Bóra. Wszyscy służyli w wojskach Maedhrosa. W bitwie Nirnaeth Arnoediad nie zdradzili go i do końca walczyli po stronie elfów. Nim sami polegli, zabili Ulfasta i Ulwartha.

Ulfang

Był wodzem Easterlingów, który wraz z trzema synami Ulfastem, Uldorem i Ulwarthem służył Caranthirowi. W bitwie Nirnaeth Arnoediad zdradził swojego pana i przeszedł na stronę Morgotha.

Uldor, Ulfast, Ulwarth

Byli synami Ulfanga. Wszyscy służyli w wojskach Caranthira i okazali się zdrajcami. W bitwie Nirnaeth Arnoediad wpierw Uldor fałszywymi radami opóźniał atak Maedhrosa, a w czasie walki wszyscy trzej przeszli na stronę Morgotha i zaatakowali tyły elfickich wojsk. Żaden z nich nie przeżył batalii: Uldora zabił      Maglor, a Ulfasta i Ulwartha – synowie Bóra.
Uldora z powodu jego zdrady nazywano Uldorem Przeklętym.
Imiona trzech braci pochodzą z sindarinu

Éothéodzi

Éothéodzi

Poniżej przedstawiono wodzów Éothéodów w kolejności ich panowania.

Marhwini

Postać z tekstu Cirion i Eorl, pierwszy wódz Éothéodów.
Był synem Marhariego. Po podboju Rhovanionu przez Woźników w 1856 roku Trzeciej Ery poprowadził większość zbiegów – nazwanych odtąd Éothéodami – do doliny Anduiny. Osiedlili się między rzeką Gladden a Samotną Skałą.
Przez dłuższy czas nie byli znani w Gondorze, aż Marhwini zawarł sojusz z królem Calimehtarem. Przekazywał mu informacje o zagrożeniu ze strony Woźników, jak i o przygotowywanym przez siebie powstaniu podbitych Nortów w Rhovanionie, które miało wybuchnąć gdy najeźdźcy wyruszą na nową wyprawę. W bitwie na Dagorlad w 1899 roku, odegrał ważną rolę, przyczyniając się do zwycięstwa i zadając Woźnikom w czasie pościgu straty wielkości jednej trzeciej ich wyjściowej liczby. Mimo udzielenie wsparcia powstańcom, Marhwini nie odzyskał dawnych ziem i musiał powrócić do siedzib w dolinie Anduiny, gdzie spędził resztę życia.
Gdy zmarł, władzę nad plemieniem objął jego syn, Forthwini.
Imię Marhwini składa się z gockich słów marh (koń) i wini (przyjaciel)^[2].

Forthwini

Postać z tekstu Cirion i Eorl.
Za swoich rządów musiał stawić czoła najazdom Woźników, którzy atakowali jego południowe ziemie, przedzierając się przez Przewężenie Mrocznej Puszczy lub poruszając się Wielką Rzeką. Ostrzegł też króla Ondohera przed planowaną przez nich agresją na Gondor i wysłał mu posiłki, które wzięły udział w bitwie na Dagorlad (1944 rok Trzeciej Ery).

Frumgar

Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu Króla.
W 1977 roku Trzeciej Ery, na wieść o upadku Angmaru, poprowadził swoje plemię z dotychczasowych siedzib, położonych między rzeką Gladden a Samotną Skałą, dalej na północ, w okolice źródeł Anduiny i podnóży Ered Mithrin. Powodem tej migracji był zarówno wzrost liczebności plemienia, jak i obawa przed zagrożeniem ze strony Dol Guldur. Dotarłszy na północ, Frumgar wyparł stamtąd resztki ludności Angmaru i nazwał nową siedzibę Éothéodem.
Jego synem i następcą był Fram.
Imię Frumgar (frumgār) po staroangielsku znaczy dosłownie pierwsza włócznia, co było zwrotem równoznacznym ze słowami książę, wódz^[3].

Fram

Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu Króla.
Żył w dwudziestym pierwszym stuleciu Trzeciej Ery^[4]. Prawdopodobnie to on wzniósł gród Framsburg. Wsławił się zabiciem Scathy, smoka z Ered Mithrin. Dzięki temu zagarnął też skarb, zgromadzony przez bestię. Kiedy krasnoludowie wystąpili z roszczeniami do tych bogactw, Fram przesłał im naszyjnik wykonany z zębów Scathy, z następującymi słowami:

Takich klejnotów na pewno nie macie w swoim skarbcu, bo niełatwo je nabyć![5]

Podobno rozjuszeni tym krasnoludowie zabili wodza Éothéodów, lecz nie jest to pewna informacja. Jego potomkiem był Léod.
Imię Fram po staroangielsku znaczy niezłomny, silny, dzielny^[3].

Léod

Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu Króla.
Urodził się w 2459 roku Trzeciej Ery. Za jego rządów obszar Éothéodu zaczął się przeludniać, bowiem znacznie wzrosła liczebności plemienia. Léod słynął z mistrzostwa w ujeżdżaniu dzikich koni. Gdy jednak próbował okiełznać mearasa Felarófa, został przez niego zrzucony i poniósł śmierć, uderzając głową o kamień (2501 rok).
Jego synem był Eorl.
Imię Léod^[6] po staroangielsku znaczy książę, było to poetyckie określenie^[3].

Rohirrimowie

Baldor

Postać wspominana przez bohaterów Powrotu Króla. Mowa o niej również w tekście Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do tego tomu powieści; książę Rohanu.
Był najstarszym synem króla Brega, bratem Aldora i Eofora. Życie zakończył tragicznie, z powodu pochopnie złożonej przysięgi. W 2569 roku Trzeciej Ery, podczas uczty wydanej przez ojca z okazji zakończenia budowy pałacu Meduseld, będąc pod wpływem wina Baldor poprzysiągł, iż przejdzie Ścieżkę Umarłych i zbada jej tajemnice. Jeszcze tego samego roku podjął się tej wyprawy, lecz nigdy już nie powrócił.
Podczas Wojny o Pierścień Aragorn II, podążający wraz z Szarą Drużyną Ścieżką Umarłych, odkrył szczątki Baldora.
Imię Baldor po staroangielsku znaczy śmiałek^[7].

Ceorl

Postać epizodyczna z Dwóch Wież; żołnierz Rohanu z czasów Wojny o Pierścień.
Był uczestnikiem bitew u brodów na Isenie, jakie Rohirrimowie stoczyli z wojskami Sarumana. Po drugiej batalii, Ceorl został wysłany naprzeciw oddziału z Edoras, by przekazać wieści o porażce. Udało mu się dotrzeć do niego dotrzeć. Przekazał swoje przesłanie królowi Théodenowi, ku swemu zaskoczeniu, bowiem nie spodziewał się spotkać monarchy. Dołączył do jego zastępu monarchy i niewątpliwie walczył w bitwie o Rogaty Gród, choć nie jest wspomniany w opisie batalii.
Imię Ceorl^[8] po staroangielsku znaczy bohater, szlachcic^[9].

Déorwine

Postać epizodyczna z Powrotu Króla; dowódca Gwardii Królewskiej Théodena z czasów Wojny o Pierścień.
Stanowisko to objął najpewniej po bitwie o Rogaty Gród i śmierci poprzednika, Hámy. Brał udział w odsieczy Minas Tirith i zginął w bitwie na polach Pelennoru, walcząc u boku monarchy. Został wymieniony w rohańskiej pieśni, upamiętniającej zabitych w tej batalii.
Imię Déorwine^[10] znaczy po staroangielsku gorliwy przyjaciel^[9] lub też śmiały przyjaciel^[11].

Dúnhere

Postać epizodyczna z Powrotu Króla, pojawia się także w tekście Bitwy u brodów na Isenie; pan Harrowdale z czasów Wojny o Pierścień.
Był krewnym Erkenbranda. Podczas najazdu sił Sarumana na Rohan walczył w pierwszej i drugiej bitwie u brodów na Isenie. Dzięki własnemu męstwu udało mu się przeżyć te przegrane starcia. Później brał udział w przeglądzie sił Rohanu w Dunharrow i w odsieczy Minas Tirith. Poległ w bitwie na polach Pelennoru. Został wymieniony w rohańskiej pieśni, upamiętniającej poległych w tej batalii.
Imię Dúnhere^[6] po staroangielsku znaczy wojownik ze wzgórz^[9].

Gléowine

Postać epizodyczna z Powrotu Króla. Był nadwornym ministrelem Rohanu. Ułożył pieśń śpiewaną na pogrzebie króla Théodena.

Elfhelm

Postać drugoplanowa z Powrotu Króla, pojawiają się też w tekście Bitwy u brodów na Isenie; marszałek Rohanu z czasów Wojny o Pierścień.
Godność ta nosił od 3012 roku Trzeciej Ery. Dowodził garnizonem Edoras oraz jeźdźcami mobilizowanymi w okolicach stolicy (tzw. Zaciąg Edoras).
Podczas ataku Sarumana na Rohan, Elfhelm został wysłany ku brodom na Isenie, by wesprzeć oddziały Théodreda siłami czterech éoredów. Walczył więc w pierwszej bitwie u brodów, a w drugiej batalii, wraz z Grimboldem, dowodził całością sił Marchii. Odepchnięty przez wojska Sarumana na wschód, spotkał Gandalfa Białego, który poradził mu, by wycofał się do Edoras, aby strzec stolicy.
Elfhelm wziął następnie udział w odsieczy Minas Tirith. W bitwie na polach Pelennoru dowodził prawym skrzydłem. Gdy Armia Zachodu pod wodzą Aragorna II, wyruszyła na Morannon, marszałek pozostał w Minas Tirith, obejmując komendę nad 3000 Rohirrimami, którzy tam pozostali. Na ich czele rozbił oddziały Mordoru w Anórien. Po pokonaniu Saurona był obecny na koronacji Elessara. Później został przybocznym króla Éomera, który mianował go marszałkiem Wschodniej Marchii.
Imię Elfhelm po staroangielsku znaczy elfia ochrona^[9].

Elfhilda

Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu Króla; królowa Rohanu.
Elfhilda^[12] była małżonką Théodena. Zmarła w 2978 roku Trzeciej Ery, przy narodzinach ich jedynego dziecka, Théodreda.

Eofor

Postać wzmiankowana w Dodatku do tekstu Bitwy u brodów na Isenie; książę Rohanu.
Był trzecim, najmłodszym synem króla Brega. W 2569 roku Trzeciej Ery, gdy ojciec przeniósł stolicę do Edoras, otrzymał Aldburg jako własną siedzibę. Założył ród, boczną linię dynastii królewskiej. Jego potomkiem był Éomund ze Wschodniej Bruzdy.

Éomund ze Wschodniej Bruzdy

Postać wspominana przez bohaterów Władcy Pierścieni, zwykle w zwrocie mówiącym o jego dzieciach (Éomer, syn Éomunda; Éowina, córka Éomunda). Nieco więcej informacji na jej temat zwarto w tekście Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu Króla; pierwszy marszałek Rohanu.
Wywodził się z rodu Eofora, młodszego syna króla Brega. Jego przydomek, ze Wschodniej Bruzdy^[13], odnosił się do regionu w którym zamieszkiwał. W 2989 roku Trzeciej Ery poślubił księżniczkę Théodwinę, córkę Thengla.
Éomund bronił głównie wschodniego pogranicza, zwalczając bandy orków z Mordoru i Isengardu, atakujących stadniny rohańskich koni. Był dzielnym, ale i porywczym wojownikiem. Zginął pod Emyn Muil w 3002 roku, gdy ścigając na czele garstki ludzi orków, wpadł w zasadzkę. Osierocił żonę i dwoje dzieci, Éomera oraz Éowinę.
Imię Éomund^[6] po staroangielsku znaczy chroniony przez konie^[9].

Éothain

Ten artykuł dotyczy Éothaina, postaci z powieści. Zobacz też: postać z ekranizacji nosząca to samo imię.

Postać epizodyczna z Dwóch Wież; Jeździec Rohanu z czasów Wojny o Pierścień.
Był jednym z członków éoredu marszałka Éomera (być może jego zastępcą). Uczestniczył w pościgu za bandą orków Uglúka, zakończoną bitwą na skraju Fangornu i wybiciem wszystkich przeciwników (29 lutego 3019 roku Trzeciej Ery^[14]). Gdy następnego dnia Rohirrimowie, wracający do Edoras, spotkali Aragorna, Legolasa i Gimliego, Éothain odnosił się do nich z wyraźną rezerwą. Doradzał Éomerowi pojmanie nieznajomych lub zostawienie w stepie, nie wierząc w ich słowa o poszukiwaniu hobbitów, które uważał za istoty z legend.
Imię Éothain^[6] po staroangielsku znaczy ten, któremu służą konie^[15].

Erkenbrand

Postać epizodyczna z Dwóch Wież, pojawia się także w tekście Bitwy u brodów na Isenie; dziedzic Zachodniej Bruzdy i pan Helmowego Jaru z czasów Wojny o Pierścień.
W młodości służył jak oficer w Gwardii Królewskiej, ale później porzucił tę godność i osiadł w swoich włościach w Zachodniej Bruździe. Darzono go tam powszechnym szacunkiem. Jako doświadczony wojownik był najważniejszą osobistością w tym regionie.
Podczas najazdu Sarumana na Rohan, po śmierci księcia Théodreda, który poległ w pierwszej bitwie u brodów na Isenie, właśnie Erkenbrand objął dowództwo nad wojskami Marchii, broniącymi zachodniej granicy królestwa, posyłając także do Edoras prośbę o przesłanie posiłków. Umocnił i zaopatrzył na wypadek oblężenia Rogaty Gród. Następnie, na czele oddziału wyborowej piechoty, pośpieszył ku brodom na Isenie, których bronili Elfhelm i Grimbold. Nie zdążył jednak na czas tam dotrzeć i pozostał w stepie, gdy wojska Sarumana rozbiły Rohirrimów w drugiej bitwie u brodów^[16]. Odnalazł go jednak Gandalf Biały i razem pośpieszyli na odsiecz Helmowego Jaru, przyczyniając się do zwycięstwa w bitwie o Rogaty Gród.
Gdy król Théoden wyruszał na odsiecz Minas Tirith, pozostawił Erkenbranda w Rohanie jako dowódcę obrony kraju. Po Wojnie o Pierścień król Éomer mianował go marszałkiem Zachodniej Marchii.
Erkenbrand był mężczyzną wysokiego wzrostu i potężnej budowy ciała. Nosił czarny róg i czerwoną tarczę, zapewne były to charakterystyczne dla niego elementy wyposażenia^[17].
Imię Erkenbrand po staroangielsku znaczy szlachetna żagiew^[15].

Fastred i Folcred

Postacie z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu Króla; książęta Rohanu.
Byli bliźniakami, synami króla Folcwine’a. Urodzili się w 2858 rok Trzeciej Ery. W wieku trzydziestu lat, Fastred i Folcred^[18] stanęli na czele posiłków, wysłanych przez ojca na pomoc Gondorowi, który zaatakowali Haradrimowie. Obaj zginęli w zwycięskiej bitwie u brodów na Porosie. Pochowano go ich w kurhanie Haudh in Gwanûr.
Imię Fasterd po staroangielsku znaczy pewna rada^[15].

Fastred, Harding, Herafara, Herubrand, Horn

Postacie wspomniane w Powrocie Króla; Jeźdźcy Rohanu z czasów Wojny o Pierścień.
Wszyscy walczyli i polegli w bitwie na polach Pelennoru. Wymienia ich rohańska pieśń, upamiętniająca zabitych w tej batalii. Nic więcej o nich nie wiadomo, można domyślać się, iż pełnili funkcje dowódcze.
Ich imiona po staroangielsku mają następujące znaczenie: Fastred – pewna rada^[15], Harding – siłacz, Herafara – wędrujący z wojskiem, Herubrand – płonący miecz, Horn – róg^[19].

Freca

Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu Króla; rohański możnowładca.
Żył za panowania Helma. Choć z pochodzenia był bardziej Dunlendingiem niż Rohirrimem, podawał się za potomka króla Fréawine'a. Był bogatym wielmożą, posiadał liczne posiadłości w Dzikich Krajach Rohańskich i przewodził tamtejszej ludności. W pobliżu źródeł rzeki Adorn wzniósł własną warownię. Był powszechnie znany także ze swojej otyłości.
Helm nie ufał mu, lecz wzywał go na narady. Freca jednak zjawiał się tylko wedle własnego uznania i często lekceważył władzę monarchy. W czasie jednej z narad w 2754 roku Trzeciej Ery zażądał ręki córki króla dla swego syna, Wulfa. Gdy Helm odmówił, Freca obrzucił go obelgami i groźbami. Po zakończeniu narady, znieważony monarcha wyprowadził Frecę poza bramy Edoras i uderzył pięścią tak mocno, iż ten wkrótce potem umarł.
Imię Freca^[20] po staroangielsku znaczy śmiały mąż, wojownik, bohater^[3].

Gálmód

Postać wspomniana w Dwóch Wieżach, w zwrocie mówiącym o jego synu (Gríma, syn Gálmóda); mieszkaniec Rohanu.
Był ojcem Grímy, doradcy króla Théodena. Nic więcej o nim nie wiadomo, przypuszczalnie można określić, iż żył w trzydziestym stuleciu Trzeciej Ery^[21], zapewne za rządów Thengla.
Imię Gálmód^[6] po staroangielsku znaczy rozpasany^[15].

Gamling

Postać epizodyczna z Dwóch Wież; starszy wiekiem Rohrrim, wojownik z załogi Rogatego Grodu w czasach Wojny o Pierścień. Być może był zastępcą Erkenbranda^[22].
Wychowywał się w Zachodniej Bruzdzie, gdzie nauczył się popularnego tam jeszcze języka Dunlendingów. Nazywano go czasem Gamlingiem Starym.
Brał udział w bitwie o Rogaty Gród, w której walczył też jego młody wnuk. Mimo swojego wieku był dobrym wojownikiem. W trakcie walki pierwszy zauważył, iż grupa orków Sarumana sforsowała mur przez przepust Helmowego Potoku i poprowadził na nich zwycięskie natarcie. Kiedy mur został wysadzony, a Isengardczycy wdarli się do jaru, Gamling wycofał się, wraz z częścią wojowników, do jaskiń, gdzie skutecznie się bronili. Staremu wojownikowi udało się przeżyć całą batalię.
Imię Gamling (gameling) po staroangielsku znaczy starzec^[15].
W trylogii filmowej Władca Pierścieni Petera Jacksona, pojawia się również postać nosząca imię Gamling, grana przez Bruce’a Hopkinsa. Jednak z powieściowym imiennikiem nie ma on wiele wspólnego, a jego losy są pomysłem scenarzystów.
Po raz pierwszy Gamling pojawia się w filmie Dwie Wieże jako oficer gwardii króla Théodena. Jest jedynym ze wielu świadków uzdrowienia monarchy przez Gandalfa Białego w Edoras. Następnie uczestniczy w marszu do Helmowego Jaru i walczy w potyczce z wargami. Bierze również udział w batalii o Rogaty Gród.
W Powrocie Króla Gamling praktycznie przez cały film towarzyszył Théodenowi – w Isengardzie, Edoras i Dunharrow. Walczy też w bitwie na polach Pelennoru (rozszerzona wersja filmu, wydana na DVD, zawiera dodatkową scenę walki z mûmakilami z jego udziałem).

Grimbold

Postać epizodyczna z Powrotu Króla, pojawia się także w tekście Bitwy u brodów na Isenie; marszałek Rohanu w czasach Wojny o Pierścień.
Pochodził z Zachodniej Bruzdy, miał swój dom w Grimslade.
Podczas najazdu sił Sarumana na Rohan, walczył w obu bitwach u brodów Isenie – w pierwszej był podkomendnym Théodreda, a w drugiej, razem z Elfhelmem, dowodził całością sił Rohirrimów. Odepchnięty przez wojska Sarumana na wschód, spotkał Gandalfa Białego, który poradził mu, by ze swymi ludźmi dołączył do Erkenbranda, spieszącego na odsiecz Rogatego Grodu.
Grimbold wziął następnie udział w wyprawie pod Minas Tirith. W bitwie na polach Pelennoru dowodził lewym skrzydłem, lecz poległ w walce. Został wymieniony w rohańskiej pieśni, upamiętniającej poległych w tej batalii.
Imię Grimbold po staroangielsku znaczy srogi, groźny^[15].
W ekranizacji Władcy Pierścieni, reżyserowanej przez Petera Jacksona, postać tę zagrał Bruce Philips, który pojawia się w dwóch scenach filmu Powrót Króla. Pierwsza z nich ma miejsce w Dunharrow, gdzie Grimbold informuje króla Théodena o liczbie wojowników przyprowadzonych z Zachodniej Bruzdy. Natomiast po raz drugi widzimy go tuż przed rozpoczęciem bitwy na polach Pelennoru, gdy monarcha nakazuje mu objąć dowództwo nad prawnym skrzydłem.

Guthláf

Postać epizodyczna z Powrotu Króla; chorąży Théodena.
Brał udział w odsieczy Minas Tirith, a być może wcześnie walczył w wojnie z Sarumanem. Poległ u boku monarchy w bitwie na polach Pelennoru. Został wymieniony w rohańskiej pieśni, upamiętniającej zabitych w tej batalii.
Imię Guthláf^[6] po staroangielsku znaczy ocalały z bitwy^[15].

Háma

Postać drugoplanowa z Dwóch Wież; dowódca Gwardii Królewskiej Théodena z czasów Wojny o Pierścień.
Był zarazem strażnikiem wrót pałacu Meduseld w Edoras. To właśnie on, wraz z pozostałymi gwardzistami, powitał Gandalfa Białego, Aragorna, Legolasa i Gimlego, gdy ci przybyli do stolicy, by spotkać się z władcą Rohanu (2 marca 3019 roku Trzeciej Ery)^[23]. Háma przed wejściem do pałacu odebrał im wszelką broń, pozwolił jedynie czarodziejowi zachować jego laskę. Po uzdrowieniu króla, uwolnił Éomera, uwięzionego do tej pory za nieposłuszeństwo, choć monarcha wydał mu tylko rozkaz doprowadzenia przed swoje oblicze siostrzeńca. Nie został jednak za to ukarany, znano bowiem jego oddanie wobec Théodena.
Następnie Háma, wraz z resztą jeźdźców z okolic Edoras, wziął udział w wyprawie przeciw Sarumanowi. Poległ w bitwie o Rogaty Gród, broniąc bramy twierdzy, a orkowie porąbali jego ciało na kawałki. Po zwycięstwie Rohirrimowie pochowali Hámę w osobnej mogile, opodal murów twierdzy, a Théoden żegnał go z wielkim żalem i jako pierwszy rzucił grudę ziemi na grób dowódcy swej gwardii.
Imię Háma^[6] znaczy po staroangielsku domownik^[19].
W ekranizacji Władcy Pierścieni, w reżyserii Petera Jacksona, rolę Hámy zagrał John Leigh. Postać ta pojawia się w filmie Dwie Wieże, a jej losy zostały zmienione w stosunku do literackiego pierwowzoru. Tak więc Háma nie tylko u wrót Meduseld odbiera przybyszom broń, ale jest jednym ze świadków uzdrowienia monarchy. Ginie też wcześniej, nie w bitwie, lecz podczas potyczki z wargami, do której dochodzili w trakcie przemarszu ludności Edoras do Helmowego Jaru.

Háma i Haleth

Ten artykuł dotyczy Haletha, postaci z powieści. Zobacz też: postać z ekranizacji o tym samym imieniu.

Postacie z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu Króla; książęta Rohanu.
Byli synami króla Helma. W czasie najazdu Dunlendingów i Korsarzy z Umbaru w 2759 roku Trzeciej Ery bronili kraju. Haleth poległ w trakcie szturmu na Edoras jako jeden z ostatnich obrońców. Natomiast Háma, wraz z ojcem i częścią wojsk schronił się w twierdzy Súthburg. Podczas Długiej Zimy, gdy trwało oblężenie, zdesperowany książę poprowadził mały oddział, wbrew woli Helma, na poszukiwanie prowiantu. Zginął wraz ze swoimi ludźmi w czasie zamieci śnieżnej. Śmierć drugiego syna była przyczyną rozpaczy Helma, jego bezwzględności i – legendarnego potem – strachu, jaki roztaczało jego imię wśród przeciwników.
Imię Háma znaczy po staroangielsku domownik^[19], natomiast Haleth (hæleþ) – mąż, wojownik, bohater^[24].

Hilda

Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu Króla; księżniczka Rohanu.
Hilda^[25] była córką króla Grama i siostrą Helma. Nic bliższego o niej nie wiadomo, poza tym, że jej synem był Fréaláf.

Théodred

Postać wspominana w Dwóch Wieżach, pojawia się w tekście Bitwy u brodów na Isenie; książę Rohanu.
Był jedynym dzieckiem Théodena i Elfhildy, urodził się w 2978 roku Trzeciej Ery. Przed Wojną o Pierścień objął godność drugiego marszałka Marchii. Był człowiekiem energicznym i w pełni oddanym ojcu. Razem z zaprzyjaźnionym kuzynem Éomerem, starał się umniejszyć wpływ Grímy na Théodena.
W obliczu zagrożenia ze strony Sarumana i jego ataków na królestwo, Théodred samodzielnie przejął naczelne dowództwo. Dowodził wojskami Rohanu w pierwszej bitwie u brodów na Isenie, usiłując powstrzymać najazd wojsk Isengardu, lecz poniósł śmierć w tej batalii. Pochowano go na wyspie położonej na Isenie, przy brodach.
Imię Théodred^[6] po staroangielsku znaczy Porada dla ludu^[26].
W ekranizacji Władcy Pierścieni, w reżyserii Petera Jacksona, postać tę zagrał Paris Howe Strewe. Losy księcia zostały znacznie zmienione w stosunku do literackiego pierwowzoru: w Dwóch Wieżach Éomer przywozi do Edoras Théodreda, który został ciężko raniony w walce z orkami Sarumana. Syn Théodena wkrótce jednak umiera i zostaje pochowany w kurhanie, pod murami stolicy. W wersji reżyserskiej filmu, wydanej na DVD, dodano jeszcze sceny przedstawiające odnalezienie księcia na pobojowisku i jego pogrzeb w Edoras.

Théodwina

Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu Króla; księżniczka Rohanu.
Była ostatnim dzieckiem Thengla i Morweny z Lossarnach, urodziła się w 2963 roku Trzeciej Ery. Uważano ją za najpiękniejszą z królewskich córek.
Théodwina^[27] w 2989 roku poślubiła Éomunda ze Wschodniej Bruzdy. Urodziła mu dwoje dzieci, Éomera i Éowinę. W 3002 roku, po śmierci męża, zachorowała i zmarła.

Wulf

Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu Króla; samozwańczy król Rohanu.
Był synem Freci. Po śmierci ojca w 2754 roku Trzeciej Ery, musiał uciekać z kraju, gdyż Helm ogłosił go wrogiem królewskim. Udał się najpewniej do Dunlandu, gdzie zdobył znaczne poparcie i w 2758 roku poprowadził Dunlendingów, wspieranych przez Korsarzy z Umbaru, do ataku na Rohan. Zdobył Edoras i ogłosił się królem, choć nie zdołał pokonać wszystkich przeciwników, bowiem Rogaty Gród i Dunharrow przez całą Długą Zimę broniły się przed jego wojskami. Rządy Wulfa nie trwały długo – wiosną 2759 roku zginął zabity przez Fréaláfa, który z zaskoczenia uderzył na stolicę.