Olog-hai

Bitewny Olog-hai

Olog-hai - podgatunek trolli wychodowany przez Saurona pod koniec Trzeciej Ery. Część z nich zamieszkiwała tereny gór przy Mordorze a inni mieszkali również w Mrocznej Puszczy. Po Wojnie o Pierścień większość z nich wygineła.

CharakterystykaEdytuj

Olog-hai tak jak zwykłe trolle były niezwykle silne i wytrzymałe. Potrafili mówić w Czarnej Mowie. W przeciwieństwie do zwykłych trolli nie bały się słońca i odznaczali się inteligencją. Miały ostre kły i pazury. Posługiwali się okrągłymi, wielkimi, czarnymi tarczami, a za broń używały młotów.

Trolle

Trolle (sind. l.mn. teryg, l.poj. torog) - rasa stworzona przez Morgotha jako drwina z entów. Były to wielkie, mało inteligentne, pozbawione zasad istoty, zamieszkujące jaskinie, groty i góry Śródziemia. Początkowo trolle nie umiały nawet mówić, potem większość z nich zaczęła używać zniekształconych dialektów Wspólnej Mowy. Istoty te w większości nie znosiły światła. Pod koniec Trzeciej Ery Sauron wyhodował rasę dość inteligentnych i odpornych na światło słoneczne trolli Olog-hai.

Historia  trolli

Zostały wyhodowane w czasie Lat Drzew przez Morgotha, w głębokich otchłaniach Angbandu, z bliżej nieznanych istot. Tworząc je Morgoth zadrwił z entów, a jednocześnie zyskał rasę prawie tak potężną, jak entowie właśnie.
W Latach Drzew trolle poruszały się swobodnie po Śródziemiu i wraz z orkami stanowiły ogromne zagrożenie dla podróżnych. Często wyruszały z nimi oraz z wilkami w bój, w imię niegodziwych celów Melkora. W Pierwszej Erze stały się jednak mniej groźne, albowiem światło Słońca niosło im śmierć. Tylko pod osłoną nocy mogły toczyć słynne Wojny o Beleriand. „Quenta Silmarillion” opowiada, jak w Bitwie Nieprzeliczonych Łez zastępy trolli walczyły w roli straży przybocznej Gothmoga, władcy Balrogów. Choć walczyły bezładnie, to jednak zażarcie i bez lęku. 70 z nich poległo z ręki jednego tylko wojownika - słynnego ludzkiego wodza Hurina, uwięzionego później przez Morgotha.
Po Wojnie Gniewu wielu z nich zostało w głębokich jaskiniach Śródziemia. Jednak gdy pojawił się Majar Sauron, który jednoczył byłe sługi swego upadłego mistrza Melkora, trolle przyłączyły się do niego, a on obdarzył je sprytem zrodzonym z ich niegodziwości, czyniąc z nich tym samym przeciwników jeszcze bardziej niebezpiecznych. Mogły teraz swobodnie wędrować po najciemniejszych zakątkach ziemi.
W Trzeciej Erze potęga Saurona odrodziła się w Mordorze, a Wolne Ludy były dalej nękane przez trolle. Wiele historii z tamtego okresu mówi o ich niegodziwościach. Z ich ręki, na Wrzosowiskach Etten, na północ od Rivendell, poległ wódz Dúnedainów Arador. Przez wiele stuleci trzy olbrzymie trolle (Bert, Tom, William) z lasu w Eriadorze pożerały tamtejszych wieśniaków. Jak na możliwości swojej rasy, tamtejsze trolle były wyjątkowo bystre - potrafiły posługiwać się Wspólną Mową. Czasami schodziły w doliny, grabiąc wsie i mordując chłopów. Przykładem są trolle Tom, Bert i William, pojawiające się w książce "Hobbit".
Część trolli była poddanymi Balroga z Morii, zwanego Zgubą Durina.

Charakterystyka

Niewątpliwie jedna z najgłupszych, ale zarazem najsilniejszych i najbardziej porywczych ras Śródziemia. Trolle dwukrotnie przerastały ludzi, były bardzo silne, brzydkie i miały grubą skórę, przypominającą zbroję łuskową. Choć nie były tak mocne jak kruszący skały entowie, cechowała ich odporność i siła głazu. Ich krew miała czarny odcień. Miały tylko jedną skazę: nie znosiły światła, a większość z nich (poza Olog-hai) pod jego wpływem zamieniała się w kamień. Zaklęcie, które je poczęło, rzucone było w ciemnościach i światło słoneczne unicestwiało ten czar, sprawiając, że skóra-zbroja trolli rosła do wewnątrz, zmieniając te złe i bezduszne stworzenia w kamień.
Głupota trolli była tak wielka, że większość z nich nigdy nie nauczyła się mówić, niektóre zaś przyswoiły sobie zaledwie początki Czarnej Mowy orków. Pomimo, że z łatwością można było obrócić wniwecz ich siłę, w jaskiniach i mrocznych puszczach budziły one strach. Żywiły się najchętniej surowym mięsem, zabijały dla przyjemności i bez powodu, chyba że za powód uznać ich nieopanowaną żądzę zdobyczy, gromadziły bowiem wszystko, co udało się zabrać ich ofiarom.

Gatunki trolli

• Olog-hai
• Trolle kamienne
• Trolle wzgórzowe

• Trolle jaskiniowe

• Trolle górskie

• Trolle śnieżne

Krebainy

 
Krebainy - rasa wielkich, czarnych, inteligentynych kruków z paskudnym charakterem. Krebainy to symbol złych mocy. Często biorą czynny udział w misjach złych sił, kiedy te ingerują w normalny bieg zdarzeń.

Są przede wszystkim padlinożercami. Nie ma dla nich znaczenia, jaki czas minął od chwili, kiedy ofiara wyzionęła ducha. Z reguły atakują tylko ranne stworzenia, ale za złym podszeptem zabawią się też podróżnym, nie narzekającym na zdrowie, jeśli ten zabłądzi albo przez nieostrożność zawędruje samotnie na tereny ich łowisk.

Mają bystry wzrok, szczególnie wyczulony na przedmioty lśniące i jaskrawe. Krebainy doskonale sprawdzają się w roli powietrznych zwiadowców i szpiegów. Są pospolite w południowych rejonach centralnego Śródziemia, w lasach Fangorn i Dunland, ale można się na nie natknąć w innych miejscach, szczególnie w pobliżu siedlisk zła.

Huornowie

Huornowie- rasa zdziczałych entów, którzy z wyglądu upodobali się do zwykłych drzew. Żyły w Fangornie, prawdopodobnie także w Starym Lesie.
Huornowie posiadają wielką siłę ale trudno było zobaczyć ich w ruchu ponieważ rzadko się poruszali, często kryli się w cieniu i, jak już wyżej wspomniano, byli niezwykle podobni do drzew. Mimo tego potrafili jednak bardzo szybko się poruszać, zwłaszcza, kiedy działali pod wpływem gniewu. Podczas Wojny o Pierścień huornowie pomogli pokonać Sarumana, najpierw pod Helmowym Jarem wybijając zastępy jego orków, potem biorąc udział w zniszczeniu Isengardu.

Hobbici

Hobbici - jedna z ras Śródziemia, zamieszkująca krainę Shire.
Hobbici byli ludem, którego istnienie ludzie często wkładali między bajki. Żyli w swoim niewielkim kraju, nie czując potrzeby podróży i poznawania świata poza nim. Hobbici byli skromnym, aczkolwiek ogromnie starożytnym ludem. Miłowali pokój i ciszę oraz żyzną ziemię. Obdarzeni byli czułym słuchem i bystrym wzrokiem, a choć mieli skłonności do tycia i nie lubili zbędnego pośpiechu, poruszali się lekko i zwinnie. Wcześnie opanowali sztukę szybkiego i bezszelestnego znikania - stosowaną w przypadku niespodziewanego spotkania z Dużymi Ludźmi, z którymi nie mieli ochoty rozmawiać - i udoskonalili ją do takiego stopnia, że ludziom zdawać się może magiczna. W rzeczywistości nigdy nie zgłębiali magii żadnego rodzaju, a ich nieuchwytność była wynikiem wyłącznie wprawy, którą dzięki dziedzicznym zdolnościom, ćwiczeniom i przyjaźni z ziemi wynieśli na wyżyny nieosiągalne dla przedstawicieli roślejszej i bardziej niezdarnej rasy. Hobbici byli bowiem ludem niewielkim, mniejszym od krasnoludów, zdecydowanie mniej przysadzistym i grubym, nawet jesli tylko trochę ustepowali im wysokością. Zajmowali się rolnictwem, zaś uwielbiali historie o bohaterach oraz genealogię własnych rodów. Mieli własny kalendarz. Hobbici ssali czy też wdychali za pomocą drewnianych lub glinianych fajek dym rozżarzonych liści ziela, zwanego liściem lub zielem fajkowym. Hobbitami nie interesował się nikt, do czasów, gdy Frodo Baggins został Powiernikiem Pierścienia. Odróżniamy trzy szczepy hobbitów (Fallohidzi, Harfootowie i Stoorowie).

Entowie

Entowie, inaczej Onodrimowie - jedna z ras Śródziemia.
Entowie byli pasterzami drzew, jedną z najstarszych ras w Śródziemiu. Prawdopodobnie zostały stworzone w Pierwszej Erze przez Eru Ilúvatara na prośbę Yavanny. Ich zadaniem miało być strzeżenie drzew przed siłami zła.
Były to istoty drzewopodobne, długowieczne i nierzucające się w oczy, przez co wielu ludzi wkładało historie o nich pomiędzy legendy. Posługiwały się własnym językiem, który zmieniał się wraz z nawiązywaniem kontaktu z elfami. Pod koniec Trzeciej Ery entowie żyli prawdopodobnie jedynie w Fangornie, od wieków jednak nie było wśród nich entian, żeńskich przedstawicielek gatunku, przez co nie było na świecie młodych enciąt. Istnieją pewne przesłanki by sądzić że Stara Wierzba ze Starego Lasu nieopodal Shire, która zaatakowała hobbitów w trakcie ich podróży do Bree jest entianą.
Jeden z entów, Drzewiec, poprowadził Ostatni Marsz Entów na Isengard, przychodząc z odsieczą oblężonym w Helmowym Jarze Rohańczykom i niszcząc potęgę Sarumana zgromadzoną wokół wieży Orthank. Innym znanym entem był Bregalad

Uruk-hai

 Uruk-hai – fikcyjna rasa orków występująca w stworzonej przez J.R.R.Tolkiena mitologii
Śródziemia, powstała w Trzeciej Erze. Stosuje się także spolszczoną wersję nazwy Uruk-hai, urukowie.

Literatura

Mówi się, że Sauron nigdy do końca nie był zadowolony ze swoich orków. Ich wadą była możliwość działania tylko pod osłoną cienia oraz zbyt niski wzrost uniemożliwiający podjęcie równej walki z ludźmi czy elfami^[1]. Poza tym orkowie mieli słabą budowę ciała. Sauron zmodyfikował ich więc swoimi czarami, ulepszeni – Uruk-hai – stali się elitą jego armii.

Cechy fizyczne i ich konsekwencje

Uruk-hai zostali opisani jako czarni orkowie, z powodu takiego koloru skóry. Byli wyżsi i silniejsi, niż pozostałe rasy orków, ale wzrostem ledwie dorównywali ludziom. Uruków Saurona nie cechowała postawa wyprostowana – ich przedstawiciel, Shagrat, cały czas poruszał się jak małpa, jak to zaobserwował Samwise Gamgee w wieży Cirith Ungol. Jak inni orkowie, posiadali zdolność długodystansowego i szybkiego biegu. Dopiero Urukowie Sarumana poruszali się wyprostowani i nie byli podatni na działanie światła słonecznego, tak więc mogli działać samodzielnie i bez ciemności demaskujących ich obecność – być może w wyniku skrzyżowania z ludźmi, jak podejrzewał Drzewiec.
Uważali się za uprzywilejowanych, efektywniejszych i silniejszych od pozostałych orków. Korzystając ze swojej przewagi często zastraszali i zabijali pobratymców z innych szczepów, jak robił to Uglúk czy Shagrat. Uruk-hai Sarumana byli uzbrojeni jak ludzie. Mordorscy nadal używali tradycyjnej orkowej broni, choć niektóre oddziały były lepiej uzbrojone, jak ciężkozbrojni Uruk-hai z Barad-dûr (w oryginale: heavy-armed), wspomniani w Powrocie Króla, wyraźnie odróżnieni od orków z Durthangu, z którymi wszczęli bójkę o miejsce na drodze do Czarnej Bramy z wyraźną przewagą. Być może byli centralnie zaopatrywani z kuźni Saurona, również wzmiankowanych w książce.
Po raz pierwszy zauważono ich w 2475 roku Trzeciej Ery, kiedy zdobyli Ithilien i zburzyli Osgiliath.

Uruk-hai w fabule

W drugim tomie Władcy Pierścieni pod tytułem Dwie Wieże znajduje się scena, w której Aragorn, będąc na Amon Hen zaobserwował, że Uruk-hai nie są podobni do żadnej rasy orków, którą widział wcześniej^[2]. Odnosiło się to jednak tylko do zmian w budowie ciała i uzbrojeniu wprowadzonych przez Sarumana.
Oddział Uruk-hai został wysłany przez Sarumana z Isengardu w celu zdobycia Jedynego Pierścienia eskortowanego przez Drużynę Pierścienia. Orkowie z tego oddziału zabili Boromira, syna Denethora II, Namiestnika Gondoru. Hobbici: Peregrin Tuk i Meriadok Brandybuck zostali przez nich uprowadzeni. W wyniku tego zdarzenia rozbiciu uległa Drużyna Pierścienia.
Dowodzącym tym oddziałem był Uglúk. Podczas powrotu do Isengardu Uruk-hai sprzymierzyli się z oddziałem orków z Mordoru i Morii pod dowództwem Grishnákha. Blisko skraju Fangornu oddział spotkał jeźdźców Rohanu i został wybity. Uglúk poległ z ręki dowódcy éoredu, Éomera.
Gdy Sarumanowi nie udało się pojmać hobbitów, aby nie wzbudzić podejrzeń u Saurona, postanowił pokonać Rohan. Wtedy zaczęła się rywalizacja pomiędzy Sarumanem a Sauronem. Przy pomocy Uruk-hai Saruman niszczył kolejne wioski, a król Rohanu Théoden zabrał swą pospiesznie zebraną armię do Helmowego Jaru. Później zaś rozegrała się tam bitwa o Rogaty Gród, jednakże armii Sarumana nie udało się zdobyć fortecy.
Większość Uruk-hai Sarumana zginęła podczas bitwy o Rogaty Gród. Ci, którzy uciekli, zostali zabici przez entów i huornów, a ci, którzy nie brali udziału w bitwie, uciekli w podziemia Morii, w góry lub do Saurona.
Saruman stworzył orków jeszcze silniejszych poprzez skrzyżowanie orków z ludźmi. Powstało kilka odmian, znanych z Niedokończonych opowieści: wilczy jeźdźcy, ulepszeni Urukowie (przykładem jest Ugluk i jego oddział), czy ludzie o twarzach goblinów, tworzący formację pikinierów i toporników, biorący udział w Bitwach u Brodów na Isenie, ataku na Helmowy Jar i okupacji Shire. To właśnie z rąk toporników ginie Théodred.

Inne informacje

Znanym z imienia Uruk-hai z Mordoru był Shagrat. Przy Morannonie pracowało podobno kilku Uruk-hai. Byli głównie poganiaczami trolli i uzbrajali je do walki z Gondorem.
Jako że za najpodlejszy czyn Morgotha uważa się stworzenie orków, tak za najgorszy czyn Saurona bierze się stworzenie Uruk-hai.
W filmie Władca Pierścieni Petera Jacksona to Saruman stworzył Uruk-hai poprzez skrzyżowanie orków z goblinami. Są oni też inaczej przedstawiani – jako istoty poruszające się w pozycji wyprostowanej i bardziej podobne do ludzi, niż innych orków.

Uruk-hai w grach

W grze Władca Pierścieni: Bitwa o Śródziemie, opartej na filmie Petera Jacksona, Uruk-hai są elitarnymi żołnierzami Isengardu. Werbuje się ich w jamie uruków. Istnieją cztery rodzaje uruk-hai: piechurzy, kusznicy, pikinierzy i berserkerzy. Piechurzy cechują się dużą szybkością poruszania się oraz umiejętnością tworzenia formacji ściany tarcz, która daje im +50% do obrony i -40% do szybkości poruszania się.